De Black Lives Matter-protesten zijn al een tijdje aan de gang. Gelukkig kunnen we weer op school lesgeven en écht met leerlingen in gesprek gaan. Ik zet mijn powerpoint klaar en wacht op de leerlingen. Zaid stormt het lokaal binnen. “Juf! Juf! Denkt u dat die Nederlanders echt willen dat discriminatie gaat stoppen? Ik denk dat ze het alleen voor Instagram doen. Discriminatie zal altijd blijven bestaan.” Opgewonden neemt hij plaats.
In mijn lessen persoonsvorming en socialisatie staat in elke les een thema centraal waarover de leerlingen met elkaar in gesprek gaan, waar ze video’s over kijken en opdrachten bij maken.
Ik loop naar Zaid toe, zoek oogcontact en zeg: “Ik weet niet of discriminatie erdoor gaat stoppen, maar ik zie wel om me heen dat heel veel mensen anders zijn gaan denken. Heel veel mensen zien nu in hoeveel er gediscrimineerd wordt en vinden dat erg.” Zaid kijkt me aan en zegt: “Daar zijn ze dan wel een beetje laat mee.” Ik knik, stem in. “Maar beter laat dan nooit. Zullen we het er zo even met de hele klas over hebben?” Zaid gaat rechtop zitten: “ja”, zegt hij enthousiast.
Hoop
Het voeren van gesprekken met elkaar, op alle scholen, is broodnodig. Elke les komen leerlingen met nieuwe gedachten en inzichten. Door over onderwerpen te praten, kun je samen met leerlingen feiten van meningen onderscheiden, emoties uiten en oplossingen zoeken.
Al mijn leerlingen zijn weleens uitgescholden of vies nagekeken op basis van de kleur van hun huid, de hoofddoek van hun moeder, of hun kortgeschoren koppie. Elke dag wordt er wel een leerling op straat argwanend aangekeken of gefouilleerd.
Ik weet nog goed hoe Samira na de aanslagen op de moskeeën in Nieuw-Zeeland haar vinger opstak en zei: “Juf, mag ik even wat vertellen? Want ik voel me echt heel verdrietig en ik weet het even niet meer. De zaterdag na de aanslag moest mijn broertje voetballen. Hij wilde eigenlijk niet, want hij was nog erg in shock. We dachten dat het wel een fijne afleiding zou zijn. Maar juf, zijn hele voetbalteam is Marokkaans. De hele wedstrijd werden ze uitgescholden. De tegenstanders zeiden ‘kutmarokkaan’ en ‘mocromaffia’ tegen mijn broertje. De scheids deed niks. Pas na afloop werd er gezegd dat ze ‘wel wat liever hadden kunnen doen’. Ik had nog wel hoop juf, maar die is nu helemaal weg.”
Wil je de column verder lezen? > Hoop – Maxe de Rijk
Over Maxe de Rijk
Maxe de Rijk is docent burgerschap & persoonsvorming, leerjaarcoördinator en vakgroepleider op het Mundus College in Amsterdam. Vier jaar geledenis ze begonnen met opschrijven wat haar leerlingen en zijzelf meemaken. Ze schrijft columns en haar boek “Geen Stress, we gaan het maken!” ligt in de winkel. Ze hoopt dat je door het lezen kritisch naar de samenleving gaat kijken en wellicht zelfs mee gaat bouwen aan veranderingen.